ایتنا - سیارکی که سبب منقرض شدن دایناسورها در ۶۶ میلیون سال پیش گردید، به احتمال زیاد از نیمه بیرونی کمربند اصلی سیارک‌های منظومه شمسی سرچشمه گرفته است.

این جسم بزرگ که به اصابت‌کننده Chicxulub معروف است، پهنایی نزدیک به ۱۰ کیلومتر دارد و دهانه‌ای در شبه‌جزیره یوکاتان مکزیک ایجاد کرده که ۱۴۵ کیلومتر را در بر می‌گیرد. این سیارک پس از برخورد ناگهانی با زمین، نه تنها دایناسورها، بلکه ۷۵ درصد از گونه‌های جانوری سیاره را هم از میان برد. اکنون گفته می‌شود که این نیروی انفجاری، مسئول انقراضی بود که به دوران مزوزوئیک پایان داد.
 
به گزارش ایتنا و به نقل از Space، محققان از مدل‌های رایانه‌ای برای تحلیل نحوه بیرون کشیدن سیارک‌ها از مدار خود در مناطق مختلف کمربند سیارک‌ها و انحراف آنها به سمت سیارات استفاده کردند. مشاهدات مربوط به ۱۳۰ هزار سیارک مدل‌سازی شده، همراه با داده‌ها و رفتاری که در سایر برخوردگران شناخته‌شده مشاهده گردیده است، نشان داد که احتمال برخورد اجسام از کمربند بیرونی سیارک‌ها به زمین ۱۰ برابر بیشتر از آن چیزی است که تصور می‌شد.
 
این سیارک مهیب قبل از برخورد با زمین، در کمربند اصلی سیارک‌ها به دور خورشید می‌چرخید. این کمربند بین سیاره‌های مریخ و مشتری قرار دارد و محتویات آن معمولاً توسط نیروی گرانش در جای خود نگه داشته می‌شوند. قبل از انتشار این مطالعه، دانشمندان تصور می‌کردند که تعداد بسیار کمی از برخوردگران به زمین، از نیمه بیرونی این کمربند فرار کرده باشند. اما، پژوهشگران در مؤسسه ساوث‌وست دریافتند که «دریچه‌های فرار» می‌توانند توسط نیروهای گرمایی ایجاد شوند که سیارک‌های دورتر را از مدار خارج و در جهت زمین خارج می‌کند.
 
اجسامی که در این قسمت‌های بیرونی کمربند سیارک‌ها یافت می‌شوند شامل بسیاری از برخوردکننده‌هایی از جنس کندریت کربنی هستند. این اشیاء، سنگهایی تیره، متخلخل و حاوی کربن هستند که در زمین نیز یافت می‌شوند. پیش از این تحقیقات، سایر دانشمندان سعی داشتند اطلاعات بیشتری در مورد جسمی که سبب انقراض دایناسورها شد، بیاموزند. تحقیقات کنونی مستلزم بررسی سنگهای ۶۶ میلیون ساله بود. با انجام این کار، زمین شناسان دریافتند که سیارک Chicxulub ترکیبی مشابه کندریت‌های کربنی امروز دارد.
 
در منظومه شمسی، بسیاری از اجسام اطراف زمین ترکیبی مشابه با این برخوردکننده دارند؛ اما همه‌شان بسیار کوچکتر هستند و عرض آنها در حدود دو کیلومتر است. محققان در SwRI از ابررایانه Pleiades ناسا برای تحلیل چگونگی تکامل سیارک‌های دورتر از خورشید در طی صدها میلیون سال استفاده کردند. یکی از اهداف این بود که ببینند امروز سیارک‌های بزرگتر در کجا قرار دارند.
 
دکتر ویلیام بوتکه (یکی از محققان این مطالعه)، می‌گوید: «برای توضیح عدم وجود آنها، چندین گروه گذشته شکسته شدن سیارک‌ها و دنباله‌دارهای بزرگ در منظومه شمسی را شبیه‌سازی کرده‌اند و موج ضربه‌ها بر روی زمین را بررسی نموده‌اند.»