ایتنا - میلیاردها سال است که ماه، دوست نزدیک زمین بوده است و با اینکه دیدگاه ما پیرامون شکل و اندازه آن در حین چرخش به دور زمین تا حدودی متفاوت است، اما همچنان در آسمان حضور دارد.

در فیلم «سقوط ماه» محصول سال ۲۰۲۲، یک نیروی مرموز ماه را از مدار خارج می‌کند و آن را در مسیر برخورد به سمت زمین پیش می‌برد و تا در عرض چند هفته، این دو جرم آسمانی با هم برخورد کنند. شخصیت‌های فیلم وقتی با این سناریوی فاجعه‌آمیز و پرمخاطره روبرو می‌شوند، برای نجات زمین تلاش می‌کنند. آنها متوجه می‌شوند که قمر طبیعی ما، آنقدرها هم طبیعی نیست.
 
به گزارش ایتنا و به نقل از Live Science، مفهوم ماه به عنوان یک ابرساختار مصنوعی که میلیاردها سال پیش توسط بیگانگان هوشمند ساخته شد، ریشه محکمی در قلمرو داستان‌های علمی تخیلی دارد. اما آیا جسمی طبیعی در فضا وجود دارد که بتواند ماه را واقعاً از مدارش خارج کند؟ با وجود ده‌ها هزار سیارک و دنباله‌دار در اطراف منظومه شمسی، آیا برخورد با یک سنگ به اندازه کافی بزرگ می‌تواند ماه را به پرتابه‌ای تبدیل کند که بتواند به زمین برخورد کند؟
 
قمر ما جسمی سنگی و جامد است که با یک لایه بسیار نازک از گازها به نام اگزوسفر احاطه شده و این ماهواره طبیعی تقریباً در همان زمان تشکیل زمین یعنی حدود ۵؍۴ میلیارد سال پیش شکل گرفت. به گفته ناسا، یک فرضیه پذیرفته شده به طور گسترده نشان می‌دهد که ماه پس از برخورد عظیم بین یک زمین جوان و یک پیش‌سیاره کوچکتر با نام Theia، از بقایای سنگی آن بیرون آمده است. ناسا می‌گوید فرضیه دیگری نیز بیان می‌کند که ماه و زمین، هر دو پس از برخورد دو جسم که هر یک پنج برابر مریخ بوده‌اند، شکل گرفته‌اند.
 
ماه در فاصله‌ای نزدیک به ۳۸۵ هزار کیلومتر از زمین قرار دارد و اندازه آن نیز تقریباً یک چهارم زمین است. به گفته ناسا، اگر زمین به اندازه یک سکه متوسط بود، ماه تقریباً به اندازه یک نخود می‌بود.
 
پل چوداس (مدیر مرکز مطالعات اجسام نزدیک به زمین در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا) می‌گوید: «ما برخورد بین هر سیاره و سیارک را بررسی می‌کنیم. به طور کلی، احتمال برخورد سیارک‌ها با ماه بسیار کمتر از برخورد با زمین است؛ زیرا سیاره ما هدفی پرجرم‌تر با گرانش قوی‌تر است». آقای چوداس توضیح می‌دهد یک سنگ فضایی سرگردان به جای ماه، به سمت زمین کشیده می‌شود.
 
وقتی دانشمندان خطرات ناشی از یک سیارک در حال پرتاب را در نظر می‌گیرند، اندازه نیز اهمیت پیدا می‌کند. به گفته ناسا، برای اینکه یک شیء نزدیک به زمین، تهدیدی برای زمین قلمداد شود، باید دست‌کم ۱۴۰ متر قطر داشته باشد. آقای چوداس می‌گوید برای اینکه برخورد یک سیارک بر مدار ماه تأثیر بگذارد، سیارک باید حداقل به اندازه خود ماه باشد.
 
او در ادامه می‌گوید: «ماه بزرگ است و بنابراین باید جسم، بزرگ باشد و باید با سرعت زیاد به آن برخورد کند؛ در واقع باید با چیزی که صدها و صدها مایل قطر دارد به ماه ضربه بزنید».