ايتنا - دانشمندان ناسا چند سال دیگر بر عمر وویجر افزودند

با وجود اینکه وویجر-۲ در مدت چهل و پنج سال گذشته حدود ۲۰ میلیارد کیلومتر از زمین فاصله گرفته است، اما محققان ناسا با یک روش ابتکاری، بر عمر مفید آن به مدت سه سال دیگر افزودند.

وویجر ۱ و ۲ اطلاعات علمی مهمی را در مدت ماموریت خود ارائه کردند.

به گزارش ایتنا به نقل از یورونیوز، در حال حاضر، این دو کاوشگر در فضای بین‌ستاره‌ای، در فاصله‌ ۱۹.۸ و ۲۳.۸ میلیارد کیلومتری از زمین در حرکت هستند. این فاصله، فراتر از هر مسافتی است که سفینه فضایی یا هر جسم ساخته شده توسط بشر پیموده است.

لیندا اسپیلکر، از محققین پروژه وویجر در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا در جنوب کالیفرنیا گفت: «هر چه از خورشید دورتر می‌شوند، داده‌های علمی که وویجرها به زمین ارسال می‌کنند ارزشمندتر می‌شوند. ما قطعا علاقه مندیم که تا آنجا که ممکن است آن‌ها را فعال نگه داریم.»

وویجر ۱ و ۲ به فاصله یک ماه در سال ۱۹۷۷ میلادی پرتاب شدند. این کاوشگرها در ابتدا قرار بود برای ماموریتی چهار ساله و عبور از زحل و مشتری به فضا فرستاده شوند.

در این ماموریت، یک صفحه فنوگرافی طلایی حاوی اطلاعاتی در مورد زمین نیز در آن قرار داده شد تا در اختیار موجودات فرازمینی قرار گیرد. بر روی این صفحه طلایی، گلچینی از موسیقی فرهنگ‌ها و دوره‌های مختلف ضبط شده است. مضافا اینکه صوت مکالمات احوال‌پرسی ساکنان زمین به پنجاه و پنج زبان و پیام‌های جیمی کارتر رئیس جمهور آمریکا و کورت والدهایم دبیر کل سابق سازمان ملل متحد نیز بر روی این لوح ثبت شده است.

اما این کاوشگرها از حد انتظارات فراتر رفتند، و ناسا مجبور شد به طور مستمر ماموریت آن‌ها را تمدید کند. اول قرار شد از نپتون و اورانوس عبور کنند، تا اینکه یک بار دیگر ماموریت آن‌ها تمدید شد و وارد فضای هلیوسفر یا هورسپهر شدند. هلیوسفر حبابی از ذرات و میدان‌های مغناطیسی است که از خورشید امتداد می‌یابد.

صفحه طلایی رنگ حاوی داده‌هایی از زمین در کاوشگر وویجر

این سپهر از آن جهت برای ساکنان زمین دارای اهمیت ویژه است که از ما در برابر تشعشعات کیهانی محافظت می‌کند. از آنجایی که این کاوشگرها اکنون خارج از هلیوسفر هستند، مشاهدات آن‌ها بینش بی‌سابقه‌ای را در مورد ویژگی‌های حباب هورسپهر، مانند شکل و نقش محافظتی آن، ارائه می‌کنند.

آخرین حربه‌ ناسا برای طول عمر این کاوشگران
انرژی این کاوشگرها توسط ژنراتورهای کوچکی تامین می‌شود که گرمای حاصل از «استهلاک پلوتونیوم» را به الکتریسیته تبدیل می کنند. با ضعیف‌تر شدن این منبع انرژی، مهندسان ناسا مجبور شدند ابزارهای غیرضروری مانند دوربین‌ها و دستگاه تولید گرمای کاوشگر را خاموش کنند تا در مصرف انرژی صرفه‌جویی شود.

اما در حالی که وویجر-۲ در حال استفاده از آخرین ذخیره انرژی خود بود، مهندسان ناسا هک هوشمندانه‌ای را ارائه کردند که به وویجر-۲ اجازه می‌داد کمی بیشتر زنده بماند.

آنها راهی پیدا کردند که از طریق آن مکانیسمی را که برای مواقع نقص مدار و تغییرات ولتاژ طراحی شده بود دستکاری می‌کرد و این مکانیسم جایگزین اضطراری را در مدار اصلی قرار می‌داد.

«سوزان داد»، مدیر پروژه وویجر در این رابطه اشاره کرد که «ولتاژهای متغیر مخاطراتی برای این ابزارها به همراه خواهد داشت، اما به این نتیجه رسیده‌ایم که این ریسک اندک است و در عوض می‌تواند این کاوشگران را برای مدت طولانی‌تری روشن نگه دارد، و این خودش پاداش بزرگی است.»

وی افزود «چند هفته است که فضاپیما را زیر نظر گرفته‌ایم و به نظر می‌رسد که این رویکرد جدید جواب داده است.»

دانشمندان ناسا در سال ۱۹۷۷ در حال کار بر روی وویجر-۲ قبل از پرتاب کاوشگر

ناسا ممکن است استفاده از این روش را در وویجر ۱ نیز امتحان کند منتهی از آنجائیکه یکی از ابزارهای وویجر ۱ قبلا دچار مشکل شده بود، این کاوشگر به اندازه وویجر ۲ انرژی مصرف نکرده است.

به گفته آژانس فضایی، تصمیم‌گیری در مورد خاموش کردن ابزار وویجر ۱ در سال آینده گرفته خواهد شد.