ایتنا - به گفته پژوهشگران دانشگاه مریلند، این ممکن است فرایندی تدریجی به نظر برسد، اما این انقباض سبب تاب برداشتن سطحی قابل‌توجه در بخش‌هایی از قطب جنوبی ماه می‌شود‌.

بر اساس یک بررسی جدید، ماه به‌تدریج در حال کوچک شدن است که این به تعداد فزاینده‌ای لغزش و رانش منجر می‌شود که ممکن است فضانوردان آینده را به خطر بیندازد.

قمر طبیعی زمین طی چند صد میلیون سال گذشته با سرد شدن هسته آن، ۱۰۰ متر از محیطش را از دست داده است.

به گفته پژوهشگران دانشگاه مریلند، این ممکن است فرایندی تدریجی به نظر برسد، اما این انقباض سبب تاب برداشتن سطحی قابل‌توجه در بخش‌هایی از قطب جنوبی ماه می‌شود‌ــ از جمله مناطقی که برای فرود فضاپیمای سرنشین‌دار آرتمیس۳ ناسا پیشنهاد شده‌اند.

از آنجا که کوچک شدن ماه با فعالیت لرزه‌ای مانند ماه‌لرزه همراه است، دانشمندان هشدار می‌دهند که مکان‌های نزدیک به مناطق گسل ممکن است برای کاوشگران انسانی آینده خطراتی ایجاد کنند.

توماس واترز، یکی از نویسندگان این مقاله از موزه ملی هوا و فضا، گفت: «توزیع سراسری گسل‌های راندگی جوان، امکان فعال بودن آن‌ها و امکان تشکیل گسل‌های راندگی جدید در اثر انقباض سراسری فعلی باید در زمان برنامه‌ریزی تعیین مکان پایگاه‌های دائمی روی ماه و استحکام آن‌ پایگاه‌ها در نظر گرفته شود.»

محققان در بررسی جدید، گسل‌های واقع در منطقه قطبی جنوبی ماه را به یکی از قوی‌ترین ماه‌لرزه‌های ثبت‌شده با لرزه‌نگارهای آپولو در بیش از ۵۰ سال پیش ارتباط دادند.

آن‌ها دریافتند که برخی از مناطق قطب جنوبی ماه در برابر رانش‌های ناشی از تکان‌های لرزه‌ای آسیب‌پذیرند.

دانشمندان می‌گویند که ماه‌لرزه‌ها مانند زمین‌لرزه‌ها، به دلیل گسل‌های درون ماه ایجاد می‌شوند و می‌توانند به‌قدری قوی باشند که به سازه‌ها و تجهیزات ساخت بشر در سطح ماه آسیب وارد کنند.