ایتنا - برای دهه‌هاست که فرضیه یک فیزیکدان برجسته قرن بیستمی درباره تمدن‌های بیگانه، ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرده است.

در دهه ۵۰ میلادی بود که «انریکو فرمی» پرسید با توجه به احتمال بالای وجود حیات بیگانه در جهان خارج، چرا هیچ‌کسی تا حالا با ما تماس نگرفته است؟ چرا این موجودات هوشمند کاری را که ما در فرستادن کاوشگر و جستجو برای نشانه‌های حیات می‌کنیم انجام نمی‌دهند؟

با توجه به وجود میلیاردها ستاره‌ شبیه به خورشید در کهکشان ما، و در نتیجه دستکم میلیون‌ها سیاره نظیر زمین، این امری عجیب است که ما علیرغم سال‌ها رصد امواج فضایی هنوز به نشانه‌ای دال بر حیات بیگانه در کهکشان خودمان دست نیافته‌ایم.

حتی با فرض امکانات محدود ما در این زمان، رفتن از این سو تا آن سوی کهکشان راه شیری حدود یک میلیون سال بیشتر طول نمی‌کشد و به همین خاطر ما باید قاعدتا خبری از حیات بیگانه می‌‌داشتیم.

از زمان طرح این تئوری، که«پارادوکس فرمی» نام گرفت، طیف وسیعی از پاسخ‌ها از خوش‌بینانه تا کاملاً وحشتناک برای آن مطرح شده است.

پس از پارادوکس فرمی، «معادله دریک» مطرح شد که تلاش می‌کرد تعداد تمدن های هوشمند را در کهکشان ما یا جهان تخمین بزند. این برآورد‌ها به عنوان مثال شامل تعداد ستارگانی است که سیاراتی در مناطق قابل سکونت خود دارند.