ايتنا - اختراع پوست زنده با قابلیت ترمیم؛ ربات‌های آینده شبیه انسان می‌شوند

ترکیبی از سلول‌های کشت‌شده و سیلیکون سبب می‌شود که ربات‌ها در آینده ظاهر انسانی‌تری پیدا کنند. انعطاف‌پذیری واقعی پوست در این فناوری جدید به معنی آن است که آن‌ها اینک قادرند حرکات ریز چهره‌شان را کنترل کنند و مانند انسان لبخند بزنند.

به گفته محققان در پژوهشی که اخیرا در مجله «سل ریپورتز فیزیکال ساینس» منتشر شده است، به کمک این روش جدید برای اتصال پوست به اسکلت ربات و توانایی ترمیم خودکار هرگونه بریدگی و خراش، این پوست ظاهر و بافتی واقعی‌تر خواهد داشت.

استفاده از پوست مصنوعی راهی است که مدت‌هاست برای انسانی‌تر کردن ظاهر ربات‌ها مطرح شده است. این پوست کشت‌شده ظاهری واقعی‌تر از مواد مصنوعی مانند لاتکس دارد. اما مشکل انعطاف‌پذیری آن همواره مطرح بوده است و اینکه پوست مصنوعی ممکن است به‌شکلی ناخوشایند بر روی بدنه ربات شل شود.

پژوهشگران رباتیک پیش‌ از این، مشکل شل شدن و جدا شدن پوست مصنوعی از قالب فلزی ربات‌ها را با روش‌هایی مانند اتصال آن با ساختارهایی شبیه قلاب حل می‌کردند. اما این باعث می‌شد که برجستگی‌هایی از زیر پوست بیرون بزنند و ظاهر انسان‌مانند آن آسیب ببیند.

در بررسی جدید، پژوهشگران روشی را ابداع کردند که در آن اسکلت ربات سوراخ‌های کوچکی دارد که پوست مصنوعی کشت‌شده می‌تواند سطح صاف و انعطاف‌پذیرش را حفظ کند.

یکی از مزایای اصلی پوست جدید این است که به ربات‌ها امکان می‌‌دهد پارگی‌های کوچک یا آسیب‌های مشابه را ترمیم کنند.

این پوست همچنین می‌تواند حرکات ظریف ماهیچه‌ای صورت انسان مانند حرکات ریز حین لبخند زدن را بازسازی کند و عضلات منقبض‌شده پوست در دو طرف دهان را به‌شکلی طبیعی بالا ببرد.

شوجی تاکئوچی، یکی از پژوهشگران دانشگاه توکیو که در این پژوهش شرکت داشته است، در گفت‌وگو با لایو‌ساینس گفت که هنوز چند گام دیگر باید برداشته شود تا استفاده از این پوست برای ربات‌ها عملا ممکن شود. به گفته او، دوام و ماندگاری پوست کشت‌شده باید هنوز افزایش پیدا کند.

همچنین بهبود استحکام مکانیکی پوست برای ایجاد شباهت بیشتر به پوست طبیعی انسان بسیار مهم است. افزون بر این، به گفته پژوهشگران، پوست مصنوعی باید برای عملکرد واقعی درنهایت اطلاعات حسی مانند دما و لمس را نیز به هر رباتی که آن را می‌پوشد منتقل کند و همچنین دربرابر آلودگی‌های بیولوژیکی مقاوم باشد.

دانشمندان می‌گویند که تحقیق در این زمینه فهم ما از نحوه انتقال احساسات با تغییر حالت عضلات صورت را افزایش می‌دهد. به گفته آن‌ها، این امر به نوبه خود می‌تواند برای درمان بیماری‌هایی مانند فلج به پیشرفت‌هایی در جراحی منجر شود و توان و قابلیت‌های جراحی‌های زیبایی و ارتوپدی را گسترش دهد.