نشریه واشینگتن‌پست با انتشار گزارشی به سوالی عمومی اما در عین حال علمی که تاکنون اظهارنظرهای ضدونقیضی درباره آن مطرح شده است، پاسخ داد: اینکه «آیا واقعا موها و ناخن‌ها پس از مرگ همچنان به رشد ادامه می‌دهند؟»
سه شنبه ۱۵ آبان ۱۴۰۳ ساعت ۰۶:۰۰
آیا پس از مرگ، رشد مو و ناخن ادامه می‌یابد؟
در دهه ۱۹۲۰، نویسنده‌ای به نام اریش ماریا رمارک در رمانش با عنوان «در جبهه غرب خبری نیست»، برای اشاره به تجربیات سربازان و آثار روانی و جسمی جنگ بر آن‌ها، چنین تصور کرد که ناخن‌ها پس از مرگ به‌قدری رشد می‌کنند که به «مارپیچ‌هایی تبدیل می‌شوند» و موها نیز «مانند چمن در خاک خوب» شکوفا می‌شوند.
اما این موضوع افسانه است یا حقیقت دارد؟
لیندسی بور در پاسخ به این سوال می‌گوید که رشد مو و ناخن پس از مرگ تنها یک افسانه است و تاکید می‌کند که موها و ناخن‌های انسان بعد از مرگ دیگر رشد نمی‌کنند.
این کارشناس درباره اینکه چنین تصوری از کجا آمده است، می‌گوید: «به وجود آمدن تصور رشد مو و ناخن مردگان چندان هم غیرمنطقی نیست زیرا پس از مرگ، یک بدن در حال تجزیه تغییراتی دارد که می‌تواند چنین توهمی را ایجاد کند.»
شاری لیپنر، استادیار بالینی رشته پوست و مدیر بخش ناخن مرکز پزشکی ویل کرنل در نیویورک، درباره رشد کردن یا نکردن مو و ناخن پس از مرگ توضیح میدهد: «هنگامی که ما زنده‌ایم، بدنمان سلول‌های جدیدی تولید می‌کند که باعث رشد مو و ناخن می‌شود. موها در ماه معمولا حدود ۱۰.۵ میلی‌متر یا تقریبا نیم اینچ رشد می‌کنند. رشد ناخن‌های دست و پا هم به ترتیب حدود ۳.۴۷ میلی‌متر و ۱.۶۲ میلی‌متر در ماه است. در صورت از دست دادن یک ناخن دست، رویش کامل آن حدود شش ماه و در مورد ناخن پا یک تا یک سال و نیم طول می‌کشد. اما پس از مرگ، از آنجا که سلول‌های بدن شروع به مردن می‌کنند، دیگر امکان تولید سلول‌های جدید وجود ندارد.»
او درباره علت شکل گرفتن افسانه رشد موها پس از مرگ، می‌گوید: «علت این تصور غلط این است که بعد از مرگ، پوست بدن دچار خشکی و جمع‌شدگی می‌شود. این جمع‌شدگی پوست سر و پوست اطراف ناخن‌ها باعث می‌شود موها و ناخن‌ها بلندتر به نظر برسند، طوری که انگار هنوز در حال رشدند.»
امیلی رانکورت، محقق دیگری از دانشگاه جورج میسون، هم در این زمینه می‌گوید: «فرایند تجزیه بدن چند دقیقه پس از مرگ آغاز می‌شود. در عرض ۲۴ تا ۷۲ ساعت اول، اندام‌های داخلی شروع به تجزیه می‌کنند. پس از چند هفته، با فرض اینکه بدن مومیایی نشده باشد، دندان‌ها، موها و ناخن‌ها نه‌تنها رشد نمی‌کنند که می‌ریزند.»
متخصصان تدفین می‌توانند با مومیایی کردن فرایند تجزیه بدن را به تاخیر بیندازند یا کاهش دهند. در این فرایند، خون از بدن خارج و با محلولی حاوی مواد نگهدارنده مانند فرمالدهید، جایگزین می‌شود. رانکورت گفت که در یک مورد، او در نبش قبر یک جسد مومیایی‌شده ۴۴ سال پس از دفن دیده است که هنوز گوشت روی استخوان‌ها وجود داشت. او تاکید کرد که حفظ ظاهر اجزای بدن فقط در صورت مومیایی شدن ممکن است و در مورد اجساد معمولی صدق نمی‌کند.
کد مطلب: 81647
