دانشمندان با استفاده از مدل‌سازی مجازی تعاملات موجود بین یک کلارینت و نوازنده آن موفق شدند یک قطعه موسیقی بیست ثانیه‌ای را در حجمی در حدود هزار بار کوچک‌تر از یک فایل MP3 عادی ایجاد نمایند.
«این سیستم در اصل یک سیستم بازتولید موسیقی می‌باشد که بر اساس مقیاس‌های انسانی طراحی شده است.»
این توضیحات متعلق به Mark Bocko استاد مهندسی برق و کامپیوتر دانشگاه روچستر و مبدع این فناوری می‌باشد.
«انسان می‌تواند با سرعتی هزاران برابر بیشتر از آنچه که ما برای محاسبه و تولید آواهای دیجچیتالی صوتی به زمان نیاز داریم زبان، تنفس و انگشتان خود را کنترل نموده و حرکت دهد.»
وی ادامه داد: «نتیجه این که به نظر من ما می‌توانیم میزان حداقل مطلق اطلاعاتی که برای بازسازی یک قطعه موسیقی نیاز است را محاسبه و به آن دست یابیم.»
برای ساخت این فرمت محققین مدل کامپیوتری یک کلارینت را بر اساس کلیه مشخصه‌هایی از این ساز که بر روی صدای آن تأثیر می‌گذارد از فشار هوای پشت دهانه برای هر انگشت مجزا گرفته تا نحوه بازتاب صوت از داخل ساز ایجاد نمودند.
پس از آن تیم تحقیقاتی اقدام به طراحی مدل دیجیتالی از نوازنده کلارینت نموده و کلیه تعاملات بین نوازنده و ساز شامل نحوه حرکت انگشتان دست، میزان نیروی دمیدن و اندازه فشاز لب‌های نوازنده بر روی دهنی کلارینت را اندازه‌گیری نمودند.
Bocko می‌گوید بعد از ایجاد مدل دیجیتالی ساز و نوازنده آن می‌بایستی کامپیوتر را وادار به گوش دادن به نواختن ساز حقیقی می‌نمودیم تا بتواند درک کاملی از چگونگی کلیه اعمال و تراکنش‌هایی که منجر به ایجاد نواها می‌شوند پیدا کند.
به گفته Bocko پس از تکمیل سنجش‌های آکوستیک و ایجاد مدل‌های الگوریتمی، این پروسه نهایتاً می‌تواند منجر به دستیابی به حداکثر میزان فشرده‌سازی اطلاعات گردد.
«شاید آینده موسیقی در بازسازی مجدد نواختن نهفته باشد، نه در ضبط کردن آن.»
