ايتنا - قطع اینترنت نباید عادی شود!

سعید رسول اف*

این روزها مباحث مختلفی درباره مشکلات ناشی از قطع اینترنت و پیامدهای آن مطرح می‌شود.
اواخر هفته گذشته جلسات متعددی میان مدیران ارشد دولتی در حوزه‌های مرتبط، با فعالین بخش خصوصی برگزار شد و ایشان ضمن عذرخواهی بابت این شرایط، فهرست اقداماتی را که به منظور کمک به مردم و کسب و کارها در این بازه زمانی انجام شده بود، ارائه کردند.
فارغ از موضوع علت قطع اینترنت و اینکه این تصمیم در مجموع از نظر داخلی و بین‌المللی برای کشور چه منافع و هزینه‌هایی دربرداشت؛ می‌خواهم به چند نکته اشاره کنم.

نکته اول: اکثر دستگاه‌های دولتی مرتبط در این مدت تلاش کردند وظایف و مسئولیت های خود را علیرغم شرایط پیچیده و دشوار حاکم، به نحو مطلوب به انجام برسانند و پاسخگو و پیگیر باشند که این موضوع جای تقدیر و تشکر دارد. از سوی دیگر همین اقدامات خوب، نگرانی‌هایی ایجاد می‌کند. نگرانی اینکه مبادا عملکرد این سازمان‌ها و تعامل با کسب و کارهای ایرانی در بستر شبکه ملی اطلاعات که منجر به کاهش اختلال سرویس‌های بومی در این دوره شد؛ منجر به برداشت اشتباه مسئولین ارشد کشور نسبت به بی‌هزینه بودن و یا کم هزینه بودن این تصمیم‌(قطع اینترنت) شود. به عبارت دیگر قطع اینترنت و یا اپلیکیشن‌ها و وب‌سایت‌ها نباید عادی شود!

نکته دوم: ارائه فهرست کامل مشکلات ناشی از این تصمیم و محاسبه دقیق هزینه‌های مستقیم و غیرمستقیم مادی و معنوی آن بر پیکره مردم و کشور نیازمند بررسی‌های جدی کارشناسی است. امیدوارم نخبگان دانشگاهی نیز در این زمینه مشارکت کنند و با همکاری اصحاب رسانه، فعالان بخش خصوصی و مدیران ارشد دستگاه های ذیربط؛ گزارش جامع و بی‌طرفی در این خصوص تهیه و منتشر شود.

نکته سوم: این روزها گروه‌های مختلفی در مجموعه حاکمیت، دولت و بخش خصوصی؛ خبر از تهیه طرح‌ها و لوایح مختلف به منظور ساماندهی و جلوگیری از قطع اینترنت می‌دهند. اینکه قطع اینترنت به دستور و یا تایید مجلس باشد و یا دولت و یا فلان کارگروه و شورا؛ اصولا چه تفاوتی دارد؟
به گمان من قانونی کردن قطع اینترنت، در حالی که همه در ظاهر با اصل این اقدام مخالفند؛ حرکتی بر علیه مردم و همه کسب و کارهاست. همچنین مسدود کردن دسترسی به اپلیکیشن‌ها و وب‌سایت‌هایی که از نظر محتوایی، امنیتی و سایر شاخص‌های عمومی و تخصصی مشکلی ندارند، امری اشتباه است. قطع اینترنت یعنی قطع ارتباط با دنیا در همه بخش‌های مختلف اقتصادی، علمی، اجتماعی، فرهنگی، گردشگری و غیره؛ و این امر حتما به زیان کشور است.

نکته چهارم: باور کنیم که رشد و بالندگی کسب و کارهای ایرانی، در حالی که نمونه‌های خارجی آنها به عنوان رقیب حضور دارند حاصل می‌شود و این مسیر می‌تواند منجر به صادرات و توسعه بازارهای بین‌المللی شود. در غیر این صورت، شاهد کسب و کارهای کپی شده‌ای خواهیم بود که فاقد کارایی و اقبال واقعی مردم هستند و هر لحظه با برداشتن محدودیت‌ها و یا تغییر سیاست‌ها، کاربران خود را از دست خواهند داد.
کافی است به عنوان مثال نگاهی به تجربه محدودیت‌های چهار دهه اخیر در صنعت خودروسازی کشور و نتایج آن داشته باشیم.

نکته پنجم: کشور ما این روزها بیش از پیش نیازمند امید و اعتماد است. پرهیز از تصمیمات و اقدامات شتابزده، ایجاد فضای گفت‌وگو و دعوت به مشارکت فعالین بخش خصوصی، استفاده از ظرفیت اتاق‌های بازرگانی و تشکل‌های تخصصی آن برای تصمیم‌سازی‌ها و تصمیم‌گیری‌ها، و صراحت در گفتار و صداقت در عمل مسئولین می‌تواند به افزایش اعتماد عمومی و بالطبع ایجاد چشم‌انداز امید به آینده برای مردم و کشور کمک کند.

*رئیس انجمن تولیدکنندگان نرم افزار تلفن همراه ایران