ایتنا - بسیاری از کاربران کامپیوترهای قدیمی و از رده خارج‌شده یا خراب خود را دور انداخته و دستگاه تازه‌ای را جایگزین می‌کنند. اما چه بر سر محصولات قدیمی که حالا «زباله‌الکترونیک» هستند می‌آید؟
شنبه ۱۵ مرداد ۱۳۹۰ ساعت ۱۱:۰۲
زباله‌های الکترونیک، معضل فزاینده عصر تحولات دیجیتال
به گزارش ایتنا به نقل از دویچه وله، «حاصل انقلاب‌های فن‌آوری و دیجیتال ما اگر در پایان عمر مفیدشان به شکل اصولی بازیافت نشود، برای زمین و محیط زیست سم خالص است.» این جمله معروف را تد اسمیت، بنیان‌گذار «ائتلاف مبارزه با سموم دیجیتال» واقع در درهٔ سیلیکون بر زبان آورده است.
درهٔ سیلیکون منطقه‌ای واقع در جنوب شرقی شهر سانفرانسیسکو است که شهرت جهانی‌اش به دلیل وجود دفا‌تر مرکزی بسیاری از بزرگ‌ترین شرکت‌های انفورماتیک و فن‌آوری مطرح جهان است.
بسیاری از کاربران محصولات دیجیتال و الکترونیکی، دستگاه‌های کامپیو‌تر، لپ‌تاپ، گوشی‌های تلفن‌های همراه یا هارد دیسک‌های خود را بعد از کهنه شدن یا آسیب جدی، دیگر استفاده نمی‌کنند. کاربران ترجیح می‌دهند دستگاه تازه‌ای را جایگزین قبلی کنند و دستگاه قبلی را در اختیار فرد دیگری قرار داده یا دور بیاندازند.
تقریبا روی بدنهٔ همهٔ محصولات الکترونیکی، نشان سه گوش قابل بازیافت دیده میشود با این‌حال برخی تحقیقات حاکی از آن است که درج این نشان و استاندارد، لزومن به معنی تعهد کامل شرکت تولیدکننده به ضوابط زیست‌محیطی و امکان بازیافت کامل نیست. برای مثال، در سال‌های اخیر شرکت «دل» که از تولیدکنندگان مهم لپ‌تاپ و ال‌سی‌دی به شمار می‌رود، بار‌ها متهم شده است که در تولید محصول، استانداردهای بازیافت را رعایت نمی‌کند.
سازمان ملل متحد می‌گوید میزان زباله‌های الکترونیکی در جهان افزایشی ۴۰ درصدی داشته استسازمان ملل متحد می‌گوید میزان زباله‌های الکترونیکی در جهان افزایشی ۴۰ درصدی داشته استتد اسمیت و «ائتلاف مبارزه با سموم دیجیتال» نیز بار‌ها «دل» را متهم کرده‌اند که محصولاتی مضر محیط زیست تولید کرده و کارخانه‌های این شرکت رعایت استانداردهای لازم را نمی‌کنند. «دل» اما همواره این اتهام‌ها را رد کرده است.
در بسیاری از کشور‌ها محل ویژه‌ای برای تحویل دستگاه کهنه یا خراب الکترونیکی وجود دارد که مصرف‌کنندگان می‌توانند دستگاه‌های از رده خارج‌شده را تحویل دهند تا بازیافت شود. اما چه بر سر دستگاه کهنه که حالا «زبالهٔ الکترونیکی» محسوب میشود می‌آید؟
افزایش نگران‌کنندهٔ زباله‌های الکترونیکی
زباله‌های الکترونیکی به هرگونه دستگاه‌ها و ابزار الکترونیکی مصرف‌شده‌ای اطلاق میشود که قطعات آنها حاوی فلزات خطرناکی مثل سرب یا جیوه است که در صورت عدم بازیافت، محیط زیست را به شدت آلوده کرده و تا مدتی بسیار طولانی خطر تخریبی آنها در محیط باقی می‌ماند.
چندی پیش برنامهٔ حفظ محیط زیست سازمان ملل متحد در گزارشی با ابراز نگرانی از مشکل زباله‌های الکترونیکی، اعلام کرد که میزان زباله‌های الکترونیک در جهان افزایشی ۴۰ درصدی داشته است.
سازمان ملل متحد در گزارش خود متذکر میشود که هنوز بسیاری از کشورهای عضو کنوانسیون «بسل» که پیمانی بین‌المللی برای کاهش تولید و جابجایی زباله‌های پرخطر و از جمله زباله‌های الکترونیکی است، اقدامات مناسب یا کافی برای حل این معضل جهانی انجام نداده و میزان تولید زباله‌های پرخطر روز به روز افزایش یافته و محیط زیست را تخریب می‌کند. کنوانسیون «بسل» در سال ۱۹۹۲ به تصویب رسید و کشورهای عضو را موظف می‌کند که «حداقل میزان جابجایی ضروری» را دربارهٔ زباله‌های پرخطر و به‌ویژه زباله‌های الکترونیکی اعمال کنند و هر کشور با ایجاد تمهیدات لازم، زباله‌ها را در قلمرو خود بازیافت کند.
با اینکه ۱۷۵ کشور جهان، کنوانسیون «بسل» را امضا کرده و متعهد به کاهش تولید و عدم جابجایی زبالهٔ پرخطر هستند، با این‌حال بخش عمدهٔ زباله‌های الکترونیکی کشورهای پیشرفتهٔ جهان مثل ایالات متحدهٔ آمریکا یا کشورهای عضو اتحادیهٔ اروپا، به کشورهای جهان سوم و به خصوص قارهٔ آفریقا ارسال میشود و قانون عدم جابجایی زبالهٔ پرخطر را نقض می‌کند.
بنا بر آمار رسمی، ایالات متحدهٔ آمریکا بیش از هر کشور دیگری زبالهٔ الکترونیکی تولید می‌کند و تنها در سال ۲۰۰۵ این کشور ۵ میلیون تن زبالهٔ الکترونیکی پرخطر تولید کرده که این رقم هرسال رشد بیشتری داشته است. ایالات متحدهٔ آمریکا در کنار کشورهایی مانند هائیتی، یکی از معدود کشورهایی است که کنوانسیون «بسل» را امضا نکرده و علی‌رغم فشارهای بین‌المللی و تلاش‌های فعالان محیط زیست، از امضای این معاهده سرباز می‌زند.
چین نیز دیگر کشور بزرگ و قدرت جهانی است که به دلیل کسب درآمد از طریق بازیافت زباله‌های الکترونیکی، از امضای کنوانسیون «بسل» و عدم جابجایی زباله‌های پرخطر زیست محیطی سرباز زده است. بنا بر آمار نزدیک به ۷۰ درصد زباله‌های الکترونیکی جهان، در کارخانه‌های چین بازیافت می‌شوند که لزومن همهٔ این کارخانه‌ها از استانداردهای لازم برخوردار نیستند.
اما جهنم واقعی زباله‌های الکترونیکی و تاثیرات مخرب آن، نه چین یا قاره آسیا که جایی در غرب قارهٔ آفریقا و در قلب کشور غنا است.
کیلومتر‌ها پلاستیک سوخته، دود سیاه و فلز در غرب آفریقا
در منطقهٔ «آگبوگ بلوشی» در حاشیهٔ شهر آکرا، پایتخت جمهوری غنا، یکی از بزرگ‌ترین زباله‌دان‌های الکترونیکی جهان روز به روز گسترده‌تر شده و محیط زیست را آلوده‌تر می‌کند.
هدف اولیه‌ای که منجر به چنین زباله‌دانی مخربی در حاشیهٔ آکرا شد، هدفی ظاهرن خیرخواهانه بود. بسیاری از کشورهای عضو اتحادیهٔ اروپا و ایالات متحدهٔ آمریکا، در اقدامی هماهنگ تصمیم گرفتند که کامپیوترهای دست دوم را با هدف توسعه و گسترش استفاده از فن‌آوری، به کشورهای غرب آفریقا اهدا کنند.
جهنم واقعی زباله‌های الکترونیکی و تاثیرات مخرب آن، جایی در غرب قارهٔ آفریقا و در قلب کشور غنا استجهنم واقعی زباله‌های الکترونیکی و تاثیرات مخرب آن، جایی در غرب قارهٔ آفریقا و در قلب کشور غنا است
اما مشکل از همان ابتدای امر شروع شد. بسیاری از این کامپیوترهای اهدایی، شکسته و دچار نقص فنی غیرقابل تعمیر بودند و تعدادشان آن‌قدر زیاد بود که دولت‌غنا اصلن انتظار این حجم دستگاه‌های الکترونیکی را نداشت. واردات کامپیوترهای و دیگر دستگاه‌های الکترونیکی دست دوم از کشورهای غربی نه تنها متوقف نشد، که افزایش هم یافت. دولت غنا نیز بی‌توجه به عواقب وخیم عدم بازیافت، انبوه دستگاه‌های الکترونیکی غیرقابل مصرف را که بیشتر حجم واردات را شامل می‌شد، در زمین‌های منطقهٔ «آگبوگ بلوشی» تلنبار کردند.
حاشیهٔ پایتخت غنا حالا تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین زباله‌دانی‌های الکترونیک و مسموم‌ترین محیط‌های زیست جهان شده است. بیش از ۴۰ هزار نفر ساکنان منطقهٔ «آگبوگ بلوشی» از آب و میوهٔ درختان این منطقه تغذیه می‌کنند که حالا در اثر تجمع میلیون‌ها تن زباله‌ی الکترونیکی، مسموم شده است. گزارش‌ها حاکی از آن است که تمام این منطقه در هاله‌ای از دود سیاه ناشی از سوزاندن پلاستیک‌ها فرو رفته و بوی سرب در همه‌جا استشمام میشود. ساکنان این منطقه حالا روی انبوهای از صفحه کلیدهای شکسته، مانیتورهای خردشده، هارد دیسک‌های خراب و سی‌دی درایورهای به دردنخور راه می‌روند.
بسیاری از کار‌شناسان زیست محیط و فعالان استفادهٔ ایمن از محصولات الکترونیکی بر این عقیده هستند که اهدای کامپیوترهای دست دوم به کشورهای فقیر آفریقایی از ابتدا هم حربهٔ کشورهای غربی بود که مفاد کنوانسیون «بسل» را نقض کرده و زیرپا گذارند و در پوشش اهداف خیرخواهانه، خود را از انبوه زباله‌های الکترونیکی کشورشان خلاص کرده و هزینهٔ بازیافت آن را متقبل نشوند.
علی‌رغم اعتراض‌های جهانی هنوز هم روزانه چندین کامیون با برچسب «اهدایی» صد‌ها تن محصولات الکترونیکی شکسته و خراب که به درد استفاده نمی‌خورند را به کشور غنا وارد کرده و زباله‌دانی‌های حواشی پایتخت را گسترش داده و به مسمومیت محیط زیست بیشتر دامن می‌زنند.
این در حالی است که غنا بنا بر گزارش سازمان امنیت آمریکا، یکی از کشورهایی است که با بالا‌ترین حجم جرایم سایبری نیز مواجه است و قوانین این کشور کارایی لازم را برای مقابله با انبوه جرایم سایبری که در این کشور رخ می‌دهد را ندارد. گزارش سازمان امنیت آمریکا می‌گوید بسیاری از جرایم سایبری سازمان‌یافته در اشل جهانی، از داخل کشور غنا هدایت میشود.
سخت‌افزار‌ها تنها زباله‌های الکترونیکی نیستند
بسیاری از کاربران و مصرف‌کنندگان محصولات الکترونیکی بر این گمان هستند که تنها دستگاه‌های الکترونیکی و قطعات آنها که سخت‌افزار محسوب می‌شوند، مصداق زبالهٔ الکترونیکی و آسیب به محیط زیست است. بنا به گزارش سال ۲۰۱۰ «اقتصاد اینترنت و گرم شدن کرهٔ زمین» بسیاری از فعالیت‌های آنلاین ما هم می‌تواند مستقیم و غیرمستقیم میزان تولید زبالهٔ الکترونیکی را افزایش داده و انرژی و منابع طبیعی را هدر دهد.
روزانه کاربران اینترنت حجم وسیعی از دیتا را تولید می‌کنند که بسیاری از این دیتا‌ها را دیگر استفاده نمی‌کنند. تولید این حجم انبوه دیتا و تقریبن هر فعالیت آنلاینی که کاربر انجام می‌دهد، میزان مصرف انرژی و کاربن را افزایش می‌دهد. برای مثال شرکت تولیدکننده آنتی‌ویروس «مک آفی» در گزارشی در سال ۲۰۱۰ اعلام کرد که میزان برقی که برای ارسال روزانه میلیون‌ها اسپم به میل باکس کاربران هدر می‌رود، معادل میزان برق مصرفی سه میلیون خانوار در ایالات متحدهٔ آمریکا است.
از سوی دیگر در شرایطی که بیشتر توجه روی سخت‌افزار‌ها و چگونگی بازیافت آنها متمرکز شده است، میزان ضایعات نرم‌افزاری که تولید میشود از نظر دور مانده است. کار‌شناسان می‌گویند کاربری که از یک دستگاه کامپیو‌تر برای سال‌های متمادی استفاده می‌کند، احتمالن فایل‌های بسیاری را در کامپیو‌تر خود نگهداری می‌کند که دیگر به دلیل انقضای برنامهٔ مورداستفاده برای باز کردن فایل، دسترسی به آن ندارد. کار‌شناسان این بخش از فایل‌های قدیمی که تاریخ انقضایشان سرآمده است را مصداق «ضایعات دیجیتال» می‌دانند.
حاشیهٔ پایتخت غنا حالا تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین زباله‌دانی‌های الکترونیک و مسموم‌ترین محیط‌های زیست جهان شده استحاشیهٔ پایتخت غنا حالا تبدیل به یکی از بزرگ‌ترین زباله‌دانی‌های الکترونیک و مسموم‌ترین محیط‌های زیست جهان شده است
آمارهای جهانی حاکی از آن است که هنوز بسیاری از مصرف‌کنندگان محصولات الکترونیکی بسیاری از ملزومات جانبی مثل جوهر کارتریج دستگاه‌های چاپگر خود را یازیافت نکرده و خیلی ساده با زباله‌های دیگر دور می‌اندازند.
کد مطلب: 19026
