!Shift + BackSpace نقدی بر بازی Need For Speed :Shift حسين رسولي- دنياي کامپيوتر و ارتباطات اگر یادتان باشد، سال قبل همین موقع‌ها بود که نقدی داشتیم بر بازی NFS: Undercover. اکنون هم تصمیم گرفتیم – اگرچه چند ماهی از انتشارش گذشته است – آخرین بازی ماشین سواری NFS یعنی shift را برای شما نقد کنیم. امسال EA حسابی گیمرها را شگفت‌زده کرد و نه با یکی، بلکه با سه بازی آن‌ها را حسابی مشتاق بازی «عطش سرعت» کرد. یکی همین shift است که برای کنسول‌های PS3 و Xboxو PC و PSP و حتی گوشی‌های آیفون توسط شرکت Shighty Mad ساخته و روانه بازار شده است. دیگری NFS Nitroمی‌باشد که مخصوص کنسول Wii طراحی شده و بالاخره بازی برخط NFS World Online که این بار EA فقط PCبازها را مفتخر به بازی کردن آن کرده است. شاید یکی از علل این تولید انبوه، تأمین نشدن فروش مورد نظر الکترونیک آرتز از دو NFS قبلی باشد. چرا shift؟ همان طور که احتمالاً حدس زده‌اید، هدف از این نوع نام‌گذاری چند وجهی، رساندن چند معنا بوده است. احتمالاً نخستین منظور سازندگان «تغییر» بازی نسبت به نسخه‌های قبل بوده است. ضمن اینکه shift در زبان انگلیسی بعضی مواقع «پیشرفت» هم معنا می‌دهد. معنای دیگر shift، مرتبط با محتوای بازی، همان تغییر و عوض کردن دنده است که اتفاقاً در طی بازی هم تأکید صوری بر آن را می‌بینیم. و بالاخره منظور تغییرات گسترده‌ای است که از هر مرحله به مرحله بعد در بازی رخ می‌دهند. گیم‌پلی در این بازی NFS باز هم به حالت simulation یا همان شبیه‌سازی رجعت کرده است. یعنی بازی از آن حالت آرکید NFSهای چند سال اخیر خارج شده و سعی شده هر چه بیشتر به حالت واقعی رانندگی نزدیک شود. البته هر دو حالت رانندگی تفریحی و Simulation طرفداران خود را در بین گیمرها دارند؛ اما باید گفت باز هم EA راه را به اشتباه رفته است. طرفداران بازی‌های رانندگی واقعی گزینه‌های زیادی برای انتخاب دارند که اکثراً در بین محصولات اکتیویژن می‌توانند آنها را پیدا کنند. اما واقعیت این است که NFS در خاطره بازی‌کنندگان همیشه احساس لذت از رانندگی و ویراژ دادن بي­پروا با خودروهای پیشرفته در خیابان‌ها و جاده‌ها را تداعی کرده و مي­كند. اما در shift شما پس از مدت‌ها باید (دست کم برای مدتی) این خاطرات مطبوع را فراموش کنید و خود را آماده رقابت‌های سخت در پیست بکنید. متأسفانه شرکت Shighty Mad، تولید‌کننده بازی در پیاده‌سازی حالت Simulation هم بد عمل کرده و در نتیجه بازی چیزی شده است نه این و نه آن. تا اواسط بازی که خودروهای متوسطی در اختیارتان قرار دارند، کنترل فرمان بسیار دشوار است و با اندک انحرافی، حتی در جاده‌های مستقیم هم ممکن است از مسیر خارج شوید و وارد شیارهای خاکی یا چمن شوید. همین امر ممکن است شما را تا مدت‌ها از لذت یک رانندگی خالص محروم کند. به تقلید بازی‌های سری Forza در مسیر مسابقه با یک سری خطوط راهنما مواجه می‌شوید. خطوط سبز یعنی اوضاع روبراه است و می‌توانید هم‌چنان با قدرت پدال گاز را فشار دهید. خطوط زرد یعنی از سرعت خود بکاهید و خطوط قرمز برای مواقعی هستند که در حال خارج شدن از مسیر هستید. این نوآوری جالب باعث می‌شود کمتر در بازی دچار مشکل شوید. گرچه در صورت تمایل می‌توانید این امکان را غیر فعال سازید. اما در مورد روند بازی باید بگویم هدف اصلی از انجام بازی یک چیز است: رسیدن به مقام قهرمان جهانی رانندگان. هر بازی کننده‌ای ابتدا با بخش Tier1 کار خویش را آغاز می­کند و به تدریج به تایرهای 2،3 و 4 صعود می‌کند. انواع مسابقات شامل مسابقات معمولی Circuit، دوئل‌های رانندگی که شما در سه راند با یک راننده دیگر مسابقه می‌گذارید و هر کس 5 ثانیه پیش بیفتد، برنده راند است، حالت معروف Time Attack که در آن هرکس یک دور را زودتر به پایان برساند، برنده است و بالاخره drift می‌شود که بالأخره پس از چند سال چشم طرفداران NFS دوباره به آن روشن شده است. در drift سرعت و مهارت شما در کنترل خودرو و دور زدن پیچ‌های پیاپی محک زده می‌شود. نیازی به گفتن ندارد که دیگر در این نسخه از خودروهای پلیس و آن تعقیب و گریزهای هیجان‌انگیز خبری نخواهد بود. EA توانسته است مجوز بهره‌گیری از 65 مدل واقعی از آخرین مدل خودروهای معروف جهان را خریداری کند تا بازی‌کنندگان از این لحاظ کم و کسری احساس نکنند. از تغییرات خوبی که در این نسخه صورت پذیرفته، این است که در صورت خرید یک خودرو جدید تمام سرمایه‌گذاری‌های شما روی خودروی قبلی زایل نمی‌شود و به صورت به قول خود بازی Works Conversion با تعدیل به خودروی جدید هم منتقل می‌شود. دوربین یکی از امکاناتی که سازندگان در تریلرهای تبلیغاتی قبل از عرضه بازی خیلی روی آن تأکید می‌کردند، امکان بازی درون اتاقک خودرو و حتی کلاه کاسکت راننده است که برای بازی‌کنندگان عاشق سبک هر چه واقعی‌تر، خبر خیلی خوبی بود. واقعیت این است که در عمل نیز بازی کردن در این حالت تجربه جدید و لذت‌بخشی بود. با برخورد به موانع کنار جاده دنیا برای لحظاتی بیش چشمانتان تیره و تار می‌شود و صدای نفس‌نفس زدن راننده به وضوح شنیده می‌شود. صداهای داخل و خارج خودرو را نیز به طور کاملاً استریو و واقعی می‌توانید با تمام وجود بشنوید. حتی همان‌طور که گفتم، دنده عوض کردن‌های راننده را به شکلی زیبا و real time می‌توانید ببینید. اما اشکال کار فقط در یک جاست: شما همه چیز را به خوبی می‌بینید، جز آن چیزی را که از همه مهم‌تر است: جاده! و بدین ترتیب این ابداع سازندگان هم در Shighty Mad تبدیل به یک عذاب می‌شود. جمع‌بندی الکترونیک آرتز در shift همان خطای خود را در مورد نسخه چند سال پیش Prostreet تکرار کرد. غافل از این که: آزموده را آزمودن خطاست! به نظرم یکی باید به دست بالایی‌های EA بگوید:«بازی‌های Sim را به عشاق Sim بسپارید!» تمام کسانی که از قدیم‌الایام عاشق بازی‌های «عطش سرعت» شده‌اند و با آمدن هر نسخه جدیدی مشتاقانه برای خریدش می‌شتابند، به خاطر لذتی است که از بازی کردن آن و رانندگی کردن با ماشین‌های آن می‌برند و نه برای یاد گرفتن رانندگی یا محک زدن توانایی‌های رانندگی خود در شرایطی شبه واقعی. در کل باید گفت، NFE: Shift (که بعضی از طرفداران سرخورده این سری به تمسخر حرف f آن را حذف کرده‌اند!) بازی خوبی است و امکانات جالب و فراوانی از گرافیک عالی آن گرفته تا مراحل متنوعش دارد که به بازی کردنش می‌ارزد. اما واقعیت این است که از آن نوع بازی‌هایی بود که بعد از عزل آن من شخصاً هیچ وقت دیگر احساس دلتنگی برایش نکردم!