جناب آقای مهندس سعیدی
رئیس محترم سازمان ، باسلام
يادداشت مورخ 14/7/86 نایب رئیس محترم سازمان در سایت رسمی سازمان موجب شگفتی من شد.
متاسفم که تعارفات فیمابین سرانجام موجب آن شده که موضع سازمان در برابر عملکرد دستگاه دولتی، از چارچوب ”انتقاد سازنده” در دفاع از منافع صنفی خارج شده و به یک ”جنگ سرد” حماسی تمام‌عیار با ”دشمن” تنزل یابد.
امیدوارم این یادداشت را هشداری خطاب به همه‌مان تلقی بفرمائید:
سازمان نظام صنفی رایانه‌ای ایران چند سال است که می‌کوشد یک استثناء در تاریخ کسب و کار فناوری اطلاعات را به یک قاعده تبدیل کند و چون این معجزه محقق نمی‌شود، بسان کودکی بازمانده از بازیچه، پای برزمین می‌کوبد و ”آن” را می‌خواهد.
آنچه که همزمان با تکفا و دوپینگ ناشی از آن درکسب و کار فناوری اطلاعات که نایب رئیس محترم آن را ”اوج شکوه و عزت فناوری اطلاعات ایرانی” می‌خواند اتفاق افتاد، یک استثناء (و اشتباه) بود و انتظار اینکه این استثناء به قاعده‌ای تبدیل شود، رویاپردازی افرادی است که احتمالا نه ماهیت بنگاه‌های اقتصادی را درست می‌شناسند و نه فعالیت‌های صنفی و سندیکالیستی و حزبی را. از این رو در تحمیل اراده‌شان به واقعیت، تشبث به هر وسیله‌ای را مجاز می‌شمرند : از مکتوبات ایچنینی تا آن جلسة کمدی تراژیک با حضور دبیر محترم مجمع تشخیص مصلحت نظام در جست‌وجوی یک ”ناجی” برای ”بخش خصوصی دارای بلوغ لازم برای اداره مسائل خود”!
…هجوم بی‌امان بدنه اجرایی بخش‌هایی از دولت… تحت استیلای شرکت دولتی نمایشگاه‌ها… مبارزه برای احقاق حقوق از دست رفته…حقوق تحت تعرض صنف ….
چه خبر است آقای رئیس؟ خیال نمی‌کنم احتمالِ ”عدم برگزاری یک نمایشگاه مطلوب” به سازمان نظام صنفی رایانه‌ای ایران (بعنوان تشکیلات صنفی فعالان بخش خصوصی فناوری اطلاعات)، این مجوز را بدهد که چنین اختیار از کف داده هرچه به دهن مبارک می‌آید نثار ”دولتیان” کند! (در شرایطی که سازمان بخوبی می‌داند که سفارش دهنده کلان کالا و خدمات به بخش خصوصی در ایران، نه بخش خصوصی که دستگاه دولتی است و حتی تنظیم کننده و سازمانده اصلی روابط فروشنده/مشتری در بازار نیز دولت است).
شاید بگویید که فقط یک ”احتمال” نیست و کاملا ”قطعی” است. در اینصورت باز هم خواهم گفت سازمان نظام صنفی رایانه‌ای کشورچنین حقی را ندارد.
شاید بگویید موضوع الکامپ سیزدهم در راستای مجموعة رفتارهای دولتمردان با کسب و کار فناوری اطلاعات و بخش خصوصی، درخور چنین واکنشی است… بازهم خواهم گفت سازمان نظام صنفی رایانه‌ای ایران چنین حقی ندارد!
شاید بگویید نایب رئیس از موضع اکثریت حاضران در جلسه مجمع عمومی فلان، چنین سخن می‌گوید… بازهم درخواست خواهم کرد چنین موضعی را بعنوان نظر سازمان در رسانه رسمی سازمان منتشر نکنید. اصلا اگر استناد به چنین ”اکثریت”هایی، موجد مشروعیت تلقی شود، دیگر چه نیاز به سازوکارهای پیچیده مثل سازمان و هیئت رئیسه و جلسه و مجمع و نهادهای مشابه. کافیست در بحران‌ها جمعی را به خیابان یا زیر سقفی گرد آوریم و با تحریک احساسات جریحه‌دارشده‌شان، برای راهکار دلخواه از آنها تائید بگیریم!
اگر ما همواره از صاحبان قدرت می‌خواهیم که منتقدان خویش را غیرخودی و جیره‌خوار استکبارجهانی نشمارند و تحملشان را در مقابل آنچه نمی‌پسندند بالا ببرند، خودمان حق نداریم در انتقاد از آنها و برنامه‌هایشان چنان اختیار از کف بدهیم که همکاران داوطلب حضور درالکامپ سیزدهم را مارشال پتنی و تحریم کنندگان را دوگلی بپنداریم.
حقیقتا فاصلة این دو، فاصله بین خائن و خادم نیست! ناجوانمردانه هم هست که معدود مدیران گم آگاه و بی‌تجربه و جویای نام و ناباور به بخش خصوصی را همپالکی‌های مارشال پتن تلقی کنیم!
راستی! ما کی دچار این خودشیفتگی شدیم که موضع و گفتمان خودمان را در برخورد به موضوعی (اینچنین خرد) قهرمانانه و خادمانه و موضع طرف مقابل را خائنانه قلمداد کنیم؟
جناب آقای سعیدی!
به نظر من در برخورد به وضعیت جاری در کسب و کار IT ، بعد از آن نامه جنابعالی به وزیر محترم ICT ، حجت بر سازمان نظام صنفی رایانه‌ای ایران تمام است.
اراده گرایی در اقتصاد و ماجراجویی در سیاست ، بلایی است که فعلا گریبان همه‌مان را در مقیاس ملی گرفته. برای رهایی از این وضعیت، بیش از همه چیز به شکیباییِ فعال نیازمندیم و این به معنای درخواستِ ”اندکی سیب‌زمینی بیشتر” نیست.
اتفاقا اگر دوستان کم لطفی کنند و گفت‌وگوها پیرامون الکامپ سیزدهم را به چنین فضایی ببرند، آنوقت به ضرورت باید بنشینیم و ببینیم در همان دوران ”اوج شکوه و عزت فناوری اطلاعات ایرانی” به زعم جناب نایب رئیس محترم، چه کسانی و با چه شیوه‌هایی، جریان ”اندکی سیب زمینی بیشتر” را در خارج از مکانیزم بازار کسب وکارIT ، سازماندهی می‌کرده‌اند!
ناصر شاکرحسینی – شرکت ره آورد رایانه (عضو کمیسیون نرم افزار)
