---------------- رپرتاژ آگهی -----------------
بیوگرافی خسرو حیدری
کودکی و نوجوانی
خسرو حیدری در بیست و سومین روز از آخرین ماه تابستان سال 1362 در تهران به دنیا آمد.
قبل از او یک دختر در خانواده حیدری متولد شده بود و خسرو دومین و آخرین فرزند خانواده است. از همان دوران کودکی فوتبال را دوست داشت اما فکر نمی کرد روزی به سطح اول فوتبال برسد و همیشه فوتبال را از روی دوست داشتن بازی می کرد.اما به فوتباليست شدن هم فكر مي‌كرد. مدتي هم در جواهرسازي كار كرد. خودش می گوید شايد اگر فوتباليست نمي‌شدم، اين كار را ادامه مي‌دادم.
فوتبالش بهتر از درس بود. به همين خاطر ترجيح داد به سمت فوتبال برود. تا مقطع ديپلم بيشتر درس نخواند. چون در مقطع جوانان در پرسپوليس بازي مي‌كرد طرفدار اين تيم بود. اما الان استقلالي است و خيلي به اين تيم تعصب دارد. پدرش زياد با فوتبال بازي كردن او موافق نبود. مثل خيلي از پدرهاي ديگر مي‌گفت كه فوتبال به درسش لطمه مي‌زند اما وقتي ديد پيشرفت كرد و به موفقيت رسيد، موافقت و حتي تشويقش كرد.
مشخصات فیزیکی
قد : ۱٫۷۴ متر (۵ فوت ۸ ۱⁄۲ اینچ)
پست : دفاع راست، هافبک راست
وزن : 70 کیلوگرم
اولین مربی : شهریار غلامی
شماره پیراهن : 2
تیم مورد علاقه خارجی : رئال مادرید
رنگ مورد علاقه : سفید و آبی
غذای مورد علاقه : فسنجان و ته چین
مهارت های کاری غیر فوتبال : جواهر سازی
افتخارات باشگاهی خسرو حیدری
• قهرمانی در لیگ برتر سال 88-87 با تیم استقلال تهران
• قهرمانی در لیگ برتر سال 90-89 با تیم سپاهان اصفهان
• قهرمانی در لیگ برتر سال 92-91 با تیم استقلال تهران
• نایب قهرمانی لیگ برتر سال 85-84 با تیم پاس تهران
• قهرمانی جام حذفی سال 91-90 با تیم استقلال تهران
سر آغاز فوتبال حرفه ای، تیم امید استقلال
خسرو حیدری جزیی از نسل طلایی فوتبال پایه ای استقلال است. نسلی كه صمد مرفاوی اوایل دهه80 بر اساس گزینش دقیق خود، تیمی ساخت كه تمامی عناوین قهرمانی استانی و كشوری را درو كرد. تیمی كه وحید طالب لو ، امیرحسین صادقی ، مجتبی جباری ، آندرانیك تیموریان، بهشاد یاورزاده و البته خسرو حیدری که همه كاره جناح راست بود را در خود می دید.
از همان روزها، از همان هفته هایی كه استقلال بی رقیب در رده جوانان و بزرگسالان بود و از همان سالی كه جام قهرمانی را بالای سر این بچه ها دید، كمتر كسی خسرو حیدری را به عنوان یكی از بهترین ها باور كرد.
ابومسلم، اولین مقصد
او سرباز بود. باشگاه می خواست آنها را برای خدمت به تیم های نظامی بفرستد. آندو رفت عقاب… به هر حال او اقلیت مذهبی بود و در تیم نیروی هوایی ارتش راحت تر كار می كرد. وحید رفت فجر سپاه تهران و خسرو و مجتبی هم به مشهد رفتند و در تمرین های ابومسلم تست دادند.
خودش می گوید: اگر بخواهم استقلال را از زندگی بازیگری ام حذف كنم، باید بگویم ابومسلم بهترین روزهای زندگی فوتبالی ام را ساخت. من در مشهد احساس راحتی می كردم، از این كه می توانستم بدون دغدغه فقط به فوتبال فكر كنم. اما به هرحال عمر آن روزها خیلی زود گذشت و تمام شد. خسرو حیدری مهم ترین عنصر هجومی ابومسلم بعد از مجتبی جباری محسوب می شد.
او یكی از اركان تیمی بود كه اكبر میثاقیان در عین ناباوری روی پله هشتم جدول نشاند. خسرو حیدری از آن روزها می گوید: "خب ما همه جوان بودیم. هم من، هم آندو و هم مجتبی! امروز همه ما پخته و با تجربه شدیم، ولی آن روزها این كیفیت را نداشتیم. به هر حال من هم خیلی زود از این تیم جدا شدم… مشكل ابومسلم همیشه همین بود. بازیكنان جوان بعد از یكی دو سال می رفتند و مربی باید از نو شروع می كرد."
برای اطلاع از اخبار استقلال به آبشار 24 مراجعه کنید.
حضور در پیکان و پاس
بعد از دو سال خدمت سربازی در ابومسلم، خسرو بازیكنی شده بود با خواستگاران بسیار. خودش می گوید:" استقلال مرا نخواست. می خواستم برگردم، چون بازیكن استقلال بودم. اما نه من را قبول كردند، نه آندرانیك را. یادم می آید بعد از این كه فهمیدم دیگر نمی توانم به استقلال بروم، رفتم دنبال بالاترین پیشنهاد. من از پرسپولیس، پیكان، پاس و چند تیم دیگر پیشنهاد داشتم.
ولی پیكان از همه برای من بهتر بود". این شاید اولین اشتباه خسرو بود كه مسیر زندگی اش را تغییر داد. حیدری وقتی به آن روزها برمی گردد با حسرت حرف می زند: " من اشتباه كردم. شاید به این دلیل كه مشاوران خوبی نداشتم. شاید چون سعی نكردم حرف كسی را خوب بشنوم. یادم می آید وقتی از ابومسلم جدا شدم، به این فكر می كردم كه حالا باید حقم را در تیم ملی بگیرم.
ولی واقعیت این بود كه هیچ وقت دیده نشدم. حتی یادم می آید در آن مقطع زمانی، رفتن به استقلال و پرسپولیس هم برای ملی پوش شدن كافی نبود".
آن روزهایی كه باید پدیده لیگ می شدم هیچ كسی مرا ندید حالادیگر به چنین القابی فكر نمی كنم! یعنی دیگر اصلاوقت و حوصله فكر كردن به چنین چیزهایی را ندارم خسرو حیدری اما خاطرات تلخی را در آرشیو ذهنی اش جای داده است: «یادم می آید یكی از دوستانم به دیدن من آمد.
به من می گفت خسرو تا كجا می خواهی ادامه بدهی؟ كمی با هم حرف زدیم و به من گفت باید به یكی از كشورهای كوچك خلیج فارس بروم. جایی مثل اردن، كویت یا مثلاً سوریه. می گفت برو آنجا و تبعه آن كشورها بشو! شاید آنجا بتوانی به تیم ملی شان دعوت شوی و چند بازی ملی هم داشته باشی. این حرف ها برایم از هر چیز دیگری عذاب آورتر بود". بعد از پیكان سه سال در پاس بازی كرد. اما همیشه در آرزوی پوشیدن پیراهن تیم محبوبش بود. در آنجا هم خوب بازی می کرد. اما دیده نشدن بزرگترین مشکل او بود. هر چند امیر قلعه نویی و خیلی های دیگر معتقدند امیرخان تاثیر زیادی در پیشرفت خسرو حیدری داشته و او بوده که خسرو را ستاره کرده، اما خود خسرو میگوید: "من در پاس همدان هم با همین کیفیت بازی می کردم. اما کسی بازیم را نمی دید ".
حضور در استقلال، آرزویی که محقق شد
خیلی دیر به جایی كه می خواست رسید. خودش ادعا می كند فرزند استقلال است و از روزی كه تیم امیدهای استقلال را ترك كرده، به بازگشت می اندیشیده، اما این بازگشت با تاخیر بود. او بارها تیم عوض كرد. به پاس رفت و سرانجام در تغییر و تحولاتی كه فتح الله زاده در تیمش به وجود آورد جذب استقلال شد. «می دانستم یك روز برمی گردم.
وقتی پیشنهاد استقلال رسید دیگر حتی به خودم اجازه فكر كردن هم ندادم. آنقدر در مورد آینده زندگی فوتبالی ام فكر كرده بودم كه لازم نبود سر مسائل كوچك بحث كنم. می خواستم از فراموشی بیرون بیایم. هدفم این بود كه بیشتر و بهتر دیده شوم و برای همین به استقلال برگشتم.
برای من چیزی جز این اهمیت نداشت كه به تیم ملی دعوت شوم. من این هدف را در تمام سال های قبلی زندگی ام از دست داده بودم.»
خسرو حیدری در استقلال آرام آرام جای خود را پیدا كرد و مبدل به بهترین بازیكن سمت راست فوتبال ایران شد؛ اما آیا تمامی این جهش فنی خسرو در گروی حضورش در پیراهن استقلال بود؟ حیدری از همین تفكر ناراحت است: " مسلما نه! من مثل همیشه بازی می كنم. هیچ فرقی هم با سال های قبل ندارم. شاید امروز بازیكنان كناری ام به مراتب بهتر باشند؛ اما این فقط كار مرا راحت تر می كند. راحت تر شدم، چون برای موفقیت 100 درصد تلاش می كنم، نه 200 درصد. من همیشه همین بازیكن بودم، همین خسرو حیدری، اما كسی مرا نمی دید".
